De gave hebben om wat je beleeft te transformeren naar muziek, kunst of andere vormen van expressie. Niet dat ik mezelf meteen als woordkunstenaar of mooischrijver betitel, maar elke dag maak ik situaties mee die ik wil ‘vertaalen’ om met anderen te delen. Emotionele momenten, overweldigende vergezichten of gedrag van mensen – kinderen in het bijzonder. Toen ik onlangs voor mijn klus als speaker van de “4 Mijl van Groningen” naar de binnenstad fietste, beleefde ik dankzij mijn zintuigen deze weergave van de werkelijkheid. Mijn werkelijkheid.
“And I can’t get by without you, I need you more each day ….” Om twintig over acht wekt The Real Thing mij deze zondagochtend via mijn wekkerradio. Het duurt geen seconde na het ontwaken. Direct weet ik wat er vandaag op de agenda staat: de 26e editie van de 4 Mijl. Vanaf de première in 1987 heb ik er elke keer wel iets mee te maken gehad. Natuurlijk als sportieve jongeling aanvankelijk een aantal runs� meegelopen, vervolgens verslaggever namens meerdere journalistieke media, een aantal jaren perschef en de laatste edities als presentator – speaker bij sportevenementen.
Een kiertje langs het gordijn verraadt een heldere lucht. Gelukkig! Ik blijf nog even liggen. Dan douchen en ontbijten. De laatste voorbereidingen aan mijn bureau. Wat is het laatste nieuws? Hoe is het weer? Ik repeteer nog een aantal soundbites die ik straks op De Vismarkt feilloos moet uitspreken. Na een andere functie vorig jaar (centrale presentator) mag ik vandaag weer mijn gebruikelijke rol spelen: interviews in het finishgebied en de ceremonie protocollair op het erepodium.
De twee ‘hele uren’-piepjes van mijn horloge manen me tot afronden. Het is tien uur en ik moet richting het historische Provinciehuis voor de Pre-racemeeting. Met de auto naar Groningen-Zuid en daar pak ik de fiets voor het penetreren in het strijdtoneel. Vanuit de Vechtstraat draai ik de Hereweg op. In imposante slagorde: de hekken links en rechts. Alleen de kruisingen laten de geroutineerde medewerkers vrij. Ik bewonder hun samenwerking. De wagen in behoedzame sluipgang. Achterop tilt een vijftiger om de vijf seconden een metalen rasterwerk over de rand. Zijn drie collega’s op de weg draaien in een carrousel ritmisch langs de wagen om het hek over te nemen en te plaatsen.
Het viaduct beklimmend waan ik me een half minuutje hardloper. Ik kijk omhoog en zie de afzetting een omgekeerde V naar de horizon vormen. Nu staat er nog niemand, maar straks vormen supporters hier een rijendik lint van kleuren en decibels. Kippenvel. Van mijn herinnering toen ik hier zelf liep of toch van het frisse briesje waarvoor ik een prooi ben nu ik op het hoogste punt boven de treinrails rijd? Aan de overkant passeren fietsers in trainingspak en een bus met de eerste deelnemers. Op weg naar de start in Haren. Op de brede kruising onderaan de tong van het Hereviduct regelen politieagenten het verkeer speels. Ze lachen naar een BMW’er die net doet of hij twijfelt welke richting hij gaat kiezen.
Boing, boing, boing. De klokken van de naburige kerktoren bekrachtigen om kwart voor elf het einde van de dienst. Ik kijk tegelijkertijd over het Hereplein met zijn oneindige palet aan herfstkleuren groen, bruin, geel, rood en oranje. Daar bouwt een (dweil?)orkest zijn podiumpje op. Er tegenover schikt de bloemist vele emmers met ruikers. Hij voorspelt een topverkoop. Wat geniet ik van deze kilometers in de voorbereiding naar een groot sportspektakel. Iedereen vervult zijn eigen taak en is verwachtingsvol over zijn eigen doel. Ook deze fietser. Een groep studenten (net wakker of nog niet geslapen?) groet mij uitbundig. Ze herkennen het oranje jack van de organisatie.
In de Herestraat sta ik op de trappers. Vals plat. Uit de deur rechts weer een groepje met sportassen dat zich aan de 6437 meter in nagenoeg rechte lijn gaat wagen. Muziek uit de luidsprekers zwelt aan. In minder dan twee uur snellen iele Afrikanen hier naar een topprestatie. Aan het eind sla ik niet linksaf zoals zij, maar naar rechts voor de Pre-Racemeeting. Ik hoor daar koersdirecteur Grietje Pasma de geïnviteerde atleten in Swahili succes wensen: “Hakuna Matata“.
Zodra de Martinitoren het meeste aantal slagen van elke dag beiert, spoed ik mij naar het finishgebied voor de repetitie van de prijsuitreiking. Dit keer zendt ook de regionale omroep RTV Noord uit. Is best een gecompliceerde exercitie. Twee beeldregisseurs en evenveel voor het geluid, de 4Mijl-directie en zelf sturend met mijn mond is het goed nu nog het een en ander met elkaar af te stemmen. Elske Dijkstra van Topsport Noord-Nederland is mijn uiteindelijke baas. We wisselen een blik (met pretoogjes) van verstandhouding uit als zij om half één die vele andere verantwoordelijkheden gaat vervullen.